15 mei 2015
🇨🇩
vanuit Congo, Democratische Republiek
De 1e interventie zit er voor mij al op, en dat hebben we gevierd!
Een van de bewakers zei dat het een warm feest ging worden omdat ze de hele nacht met me wilden dansen. En hij kreeg gelijk, de keuken is in brand gevlogen! Warm was een understatement :)
Het afscheid was echt om te koesteren, iedereen was zo lief en aangedaan van mijn vertrek. Ik kan hier met een goed gevoel vertrekken, ondanks dat de laatste weken erg zwaar waren. Het was zo fijn
om te zien dat bijna heel het ziekenhuis en msf team er was! Hoewel het bier en de beignets er ook voor iets tussen gezeten zullen hebben ;).
De laatste weken ben ik precies mezelf wat tegengekomen. Ik had het zo moeilijk met de steeds wisselende supervisor die telkens dacht dat hij het wiel opnieuw moest uitvinden, en bij gene ene was
het rond... . Er liep zoveel mis, ik had elke dag het gevoel dat ik op oorlogspad was om de meest simpele dingen geregeld te krijgen. Als ge dan ’smorgens in het ziekenhuis komt en er zijn geen
spuiten, geen naalden, geen handschoenen, en geen enkele persoon die er iets aan doet dan zakt de moed u in de schoenen. Als het zuurstof machine kapot is en je patientje om adem ligt te happen.
Als een kindje 1.8 Hb, bloedarmoede, heeft en een uur na aankomst het niet meer redt. Als de laborant dan juist binnenkomt met het zakje bloed op het moment dat ge gestopt zijt met reanimeren ... .
Als het van tevoren een verloren zaak is en de keuze ligt tussen iets doen en het lijden verlengen en niets doen. En waar ik eerst verdrietig van werd, werd ik er nu gewoon boos om. En dat hebben
ze gemerkt, ik heb op jan en alleman liggen roepen. Ik! De minst waarschijnlijke persoon om ooit te roepen. Zelfs mijne supervisor en de grote baas hebben de wind van voren gekregen.
Gelukkig heb ik vorige week het knopje kunnen omdraaien en kan ik het een beetje los laten. Met mijn nieuw motto, soms zijn er dipjes, soms is er dipsaus! geraak ik al een heel eind. Ik kan maar
alleen mijn best doen in de omstandigheden zoals ze zijn. En de nieuwe supervisor lijkt eindelijk iemand die de situatie probeert te begrijpen en naar ons luistert. Dus ik heb mijn laatste week
zonder roepen kunnen doorbrengen :) .
Het project gaat van korte termijn ’noodsituatie’ naar lange termijn. Dus stillekes aan worden alle mensen hier vervangen door mensen die langer gaan blijven, een half jaar om te beginnen.
Voor mij hebben ze nogal wat gekibbeld want ze vinden zo snel niet iemand om men plaats in te nemen en het is te druk om Emmanuel alleen te laten. Maar de volgende interventies kondigen zich aan
en daar hebben ze ons ook nodig... . Wat er voor gezorgd heeft dat ik 5 keer te horen heb gekregen dat ik zou vertrekken en 5 keer dat ik toch zou blijven. De zesde keer zou ik woensdag
vertrekken maar dat is dan nog last minute maandag geworden :) .
Ben ik toch maar beginnen dromen van kaas en soep en yoghurt en melk en ... . Maar, hier komt de grap, we zitten vast want het brevet van de piloot was verlopen! Nog tot donderdag, vrijdag op
zijn minst in putteke nergens. Gbadolite de spookstad waar Mobutu ooit een wereldstad van wou maken maar waar alles halverwege stilgelegd is. Waardoor we diep in de brousse zitten, met
electriciteit!, waar een geasfalteerde weg loopt maar waar geen auto’s zijn, straatverlichting opgegeten door het groen langs de weg, de ruwbouw van een tankstation, een hotel zonder ramen met de
kraan nog erlangs... . En onvermijdelijk een verlaten coca cola fabriek! Heel bizar.
Een vleugje België met Primus en de mayonaise die we hier kunnen vinden! Een gekke combinatie van brousse en geschiedenis. Maar we doen alsof we op vakantie zijn. We zijn op uitstap gegaan naar
het huis van Mobutu, waar ik met al mijn naiviteit had gehoopt een piano te vinden, de realiteit was een leeggeplunderde villa. Zelfs het dak was eraf. Een poging gedaan om in de fabriek binnen
te glippen. Ananas en avocados gezocht op de markt. En bakbananen gevonden die bijna op gebakken patatjes lijken :)
Tijd voor wenkbrauwen bij te werken, blog te schrijven, boeken lezen, film kijken, kleren wassen, frou knippen, ... . Maar hoe goed het ook klinkt, nietsen is alleen maar leuk als er iets te
ietsen valt. En aangezien menne vervanger vast zit in Kinshasa voelt het heel wrang om hier te zitten terwijl het ziekenhuis overloopt met werk en Emmanuel er helemaal alleen voor staat... .
Duimen dus dat donderdag de piloot terug werkt en we naar Kinshasa kunnen, op die manier kunnen Rein en ik nog een keertje de bloemetjes buiten zetten voor onze paden uit elkaar gaan. Zij naar
België om een weekje te rusten en daarna een halve electronica winkel Bili in te smokkelen. En ik met de PUC naar de volgende interventie, waarschijnlijk mazelen.
P.S. We zijn in Kinshasa :)
