Met wat vertraging, nog eens een berichtje uit de brousse.

Het is nogal zwaar aan het worden, de tijd ontbrak me om te schrijven. Maar nu zijn we ineens twee maanden verder dus een update mag wel :)

Ik zit nog steeds in Bili, tussen de kindjes op pediatrie. We zijn ondertussen uitgebreid, van 1 gebouw naar 1 gebouw en 2 (nogal hete) tenten. Genoeg om me elke dag bezig te houden :)

Mijn dag begint om 6, en dan ben ik nog steeds bij de langslapers, met een emmerdouche en havermout. En dan steevast om 7 te voet naar het ziekenhuis. Dat te voet gaan blijft gesprekstof voor de rest van het team, die meestal met de Jeep gaan. Maar van en naar het ziekenhuis is de enige beweging en de enige keer buiten dat we kunnen dus dan ga ik echt niet in de Jeep zitten! Hoewel de chauffeurs soms medelijden met me hebben dat ik teveel stap en dan krijg ik het niet over men hart om ze af te wijzen.

De Jeep is trouwens multifunctioneel! De zijspiegels zijn, bij gebrek aan andere spiegels, handig voor als ik mijn frou moet bijknippen. Nog zo iets waar de chauffeurs erg bezorgd om zijn! Zomaar uit het niets kwam de ene me een spiegel brengen en de andere een schaar want ze hadden besloten dat het zo niet verder kon :)

Naast de kindjes die beter worden en mijn team dat vooruitgang boekt, word ik het meest blij van de kleine dingen onderweg naar het werk. De kindjes die Mdele roepen, sommige heb ik al ’tot ziens’ geleerd wat heel schattig is. Het is mangoseizoen dus ik geraak nergens zonder een plakkerig handje te moeten schudden :). De mevrouw van de beignets die altijd hallo roept, de mensen op het marktje die al beginnen te zoeken naar avocado’s als ze me zien komen :) De jongens van het winkeltje die een voorraad bier voor mij en Rein hebben ingeslaan. De man van het kleine kraampje die ons laat weten als er terug ’goeie’ koekjes zijn! De motards die perse met me mee willen wandelen zodat ik niet alleen hoef te stappen. En bonen, ik word heel gelukkig als we smiddags bonen krijgen!

En vakantie plannen :) dat doet ook goed! We zijn allemaal behoorlijk moe aan het worden. En ondertussen hebben ze al 5 keer mijn vertrekdatum veranderd, wat nogal frustrerend is want ge plant u ergens naar en dan veranderd het. Maar ik heb gezegd dat ik gene datum meer wil horen! Ik merk het wel als ze me naar het vliegveld brengen :) Het is te stom om te beginnen dromen van kaas en Indisch eten en mojito’s en dan te horen krijgen dat ge nog moet blijven.

Het is trouwens niet alleen mijn vertrekdatum die de hele tijd veranderd, ook mijn baas. Normaal gezien was de eerste tijdelijk en de tweede voor lang. Maar we zitten al aan nummer 4 in afwachting van nummer 5 die over een paar weken komt. En elke keer opnieuw lijken ze te vergeten wat de andere heeft gedaan of wat wij al hebben gedaan en veranderd alles nog maar eens. Wat niet helpt bij de vermoeidheid! Maar wat de groep wel hechter maakt, want we zijn koppig aant worden :) we doen gewoon wat wij denken dat het best is! Stomme bazen... . En gelukkig was er zaterdag een soiree destressee en hebben we de frustraties er eens goed vanaf gedanst met zen allen!

Maar goed, we zijn flexibel :) Zelfs de vakantieplannen is een werk! Eentje uit Congo, eentje uit Rwanda en eentje uit CAR in ongeveer dezelfde week op dezelfde plek krijgen is niet simpel :) Maar aangezien iedereen dezelfde verwachtingen had - alcohol en dansen- zijn we snel overeen gekomen :).

De 2 kindjes van de foto’s koester ik wel echt! Er zijn er veel die te laat komen, en dat blijft elke keer een harde dobber (nee klopt niet eh), maar die iniminie van 4 maand en 1,8! kg die een paar gram zwaarder naar huis kon. En het kleine mirakeltje die 3 seconden van dood in shock met uitdroging, bloedvergiftiging, bloedarmoede, laaaaage bloedsuiker, stuipen, ... binnenkwam. En die we, ondanks dat sommigen met me lachen omdat ik er niet van wilde horen dat ze ’toch zou sterven’, erdoor hebben gekregen en die vrolijk met een hanenkam (door het infuus) het ziekenhuis heeft verlaten. Verhalen zoals die van hen daar word ik nog warm en melig van vanbinnen en dat maakt de hele rompslomp weer goed!

Het teamleven is fijn en een uitdaging tegelijk, en goeie les om mezelf een beetje te beschermen van de vervelende expat te worden die alles al gezien en gedaan heeft. Het is wel verbazingwekkend gemakkelijk om te hard op te gaan in de kleine dingen aangezien u wereld ineens heel klein wordt. Gelukkig had ik een momentje van herkenning toen ik naar orange is the new black aant kijken was en probeer ik niet meer te flauw te doen :) Een beetje meer de filosofie van oma! Dan zeg ik tegen mezelf, ach kind, en dan gaat het weer :)

Maar onverwacht een projector opgestuurd krijgen en met het hele team intouchables kijken, rummicub spelen, mijn zus uithuwelijken aan een collega (sorry Marjan ge zijt gespot op mijn tas) maakt dat het wel een fijn leven is! En dat ik heel gelukkig ben dat ik hier kan zijn!