Noord, Zuid, Oost, check
De tocht naar Angola was lang en hobbelig. Wat normaal gezien op 1 dag lukt met het vliegtuig, heeft ons 5 dagen met de Jeep gekost. De 'veerboot' (drie bootjes, 1 touw en 1 jongetje wat het water uit de bootjes schept) was kapot en daardoor zaten we vast.
Het is best saai zo vastzitten, maar als mama Cecile, de supervisor van onze evaluatie als een echt mama over je waakt dan kan je ook nog eens geen kant uit.
Je mag niet alleen wandelen, je mag nergens alleen staan, je mag zelfs niet alleen de straat over om een banaan te kopen. Dat op zich was al een tikkel vervelend. Maar als er dan
een meute ontstaat omdat de dronken rode kruis meneer ruzie krijgt met de politie juist toevallig als die met u aan het babbelen was dan is ineens alles verboden en zit je vast op
je kamer ... . Een uitstekende manier om een supereffectieve techniek te ontwikkelen in de voortdurende kakkerlak jacht. Gelukkig dat Star Wars genoeg films telt :)
Helaas bleek er niet zoveel te doen. De migranten worden in Angola hardhandig opgepakt, als sardienen in een ton in de gevangenis gestoken tot er genoeg zijn om een camion te
vullen, gedropt aan de grens met DRC, brengen de nacht door in een kerk en keren de volgende dag weer terug want hun kinderen zijn in huis achter gebleven ... . Iedereen was
geslaan, de meeste vrouwen verkracht. Maar als de mensen in beweging zijn sta je een beetje machteloos en konden we buiten de locale structuren te ondersteunen helaas niet veel
doen.
De reis terug was super! Er stond een piepklein vliegtuigje klaar. Na de olie te verversen en de spelende kinderen van de landingsbaan te sturen zijn we vertrokken. We hebben onder het wolkendek gevlogen, precies gelijk een natuurdocu. Het stuur voor me, met een piloten koptelefoon en al. De piloot was gelukkig geduldig genoeg om mijn 100 vragen over neerstorten te beantwoorden :).
Daarna tijd voor vakantie! Aan de luchthaven werd ik opgewacht door Toon en Matilda, dat was heerlijk! En nu zijn zij ook in 'Afrika' (of te wel zaventem) geweest, de juffrouw zal
soms wel raar opkijken.
Dankzij Gust zijn uitstekende timing was ik juist op tijd thuis om een nieuw neefje te verwelkomen! Het was een blitsbezoekje, maar het heeft me deugd gedaan.
Daarna weeral de vlieger op richting Marrakech! Daar stonden al 2 MSF collega's op me te wachten. Een paar dagen slapen, eten, lachen, nietsen en vooral no-judgment. We hebben
gewoon gedaan waar we goesting in hadden en daar kwamen we alle drie wonderbaarlijk goed in overeen.
Terug in Kinshasa ging het allemaal weer snel, ik ben er maar een dag of drie geweest en dan ben ik op evaluatie vertrokken naar L'Oso. Een dorpje in het oosten op de grens tussen
twee provincies. Waar de Simba's (rebellen) in de bossen zitten en een brug staat met een gat in van de bom die ten tijde van de oorlog tussen Mobutu en Kabila is
gevallen.
Er was een melding van cholera, dus was het aan ons om uit te pluizen of dat echt zo was, stalen af te nemen en al een stukje
ondersteuning te geven. We hebben een klein cholera behandelings unit opgezet, medicatie en materiaal gegeven en natuurlijk ook de opleiding en informatie die erbij hoort.
De afgelopen maanden heb ik dan toch al een heel stuk van Congo gezien, de evenaar in het Noorden, de diamanten zoekers in het Zuiden en de gold diggers in het Oosten.
Het was de meest Afrikaanse interventie tot nu toe; het was om te beginnen de mooiste plek die ik tot nu toe in Congo heb gezien met groene bergen gesluierd in de mist, maar er
waren ook mieren in de thee, kakkerlakken en ratten op mijn kamer, we moesten over de open riool springen om tot een bijna volle latrine te geraken, douchen in een half open houten
hokje wat strategisch en lekker ruikend boven diezelfde riool geplaatst is en als kers op de taart heeft het hele team voedselvergiftiging gehad!
De nachtrust werd verstoord door snurkende mannen, misvieringen tot in het putteke van de nacht en hele luide geiten om 4h 's morgens. Maar aangezien ik de enige was die wakker werd van het gemekker was het tijd om de lariam te stoppen :). Ze vragen nog steeds of ik geiten hoor :).
En hoewel ik van die laatste missie de grappigste verhalen, de mooiste foto's en het meest bijgeleerd heb. Was het tegelijk ook de missie met de moeilijkste momenten.
Per toeval heb ik steeds in een ander team gezeten, de laatste twee maanden ook als enige expat. In Kinshasa wisselen de mensen de hele tijd. Kortom het is moeilijk om iets op te
bouwen, alles en iedereen veranderd de hele tijd. Alle mensen zijn heel vriendelijk maar alles blijft oppervlakkig. Waardoor ik die laatste week
me 's avonds slecht en best eenzaam voelde. En als de Congolese mannen het gevoel hebben dat ze een vrije kaart krijgen omdat je de enige vrouw bent in het gezelschap wordt het
helemaal moeilijk. Het grappige is er dan wel vanaf als ze 's nachts bellen om te vragen of ik nog steeds geen companie nodig heb, en als ze blijven handjes vastpakken en bepotelen
ook al heb je 20 keer gezegd dat nee wel degelijk nee is en al dat gefriemel niet geapprecieerd wordt.
Kakkerlakken zijn sowieso al niet het meest aangename gezelschap, maar als je's avonds liever naar hen gaat dan bij het team te zitten dan is de pret er snel vanaf ... .
Ik was dan ook heel blij om terug naar Kinshasa te kunnen deze keer, maar wegens wat jongens perikelen met de onpeilbare mannelijke expat populatie viel dat ook even tegen. Gelukkig
was er op een tussenstop onderweg naar Kinshasa wifi en heb ik kunnen skypen en zelfs een avondje op de Herenstraat doorgebracht, zij het virtueel.
Het eerste wat ik in Kinshasa gedaan heb is mijn hart gelucht bij een vrouwelijke collega. Die gelukkig bevestigde dat ik reden had om lastig te zijn op de Congolese mannen. En zoveel mogelijk afleiding gezocht, zoals een pintje drinken, een festival doen en een boottocht op de Congo rivier. De boottocht was heel Congolees, met paspoort problemen, boten die stuk gingen, varen door de grimmige stukjes van de haven. We waren op een moment het aantal "bruine ronddrijvende dingen" aan het tellen ... . Maar op de zandbank hebben we kunnen uitwaaien, onbeschaamd de ganse dag door chips gegeten, wandelen en zelfs een BBQ gedaan.
Gesterkt door mijn collega die het met me eens is maak ik een actieplan in mijn hoofd, ik ga dit en dat en zus en zo met men baas bespreken. Helaas mijn baas is een mannelijke
Congolees dus die vond dat vooral grappig om te horen.
Bleh.
Tijd dan maar om voor men eigen mentale gezondheid te zorgen. Een pot choco, een zak chips, goed veel kaas. Gaan
lopen in de ambasade wijk. En waar ik heel blij mee ben, een piano gevonden :) Mental health
restored!
Ik kan al veel coole verhalen vertellen, sjieke foto's laten zien. Ik ben enorm veel aan het bij leren over het beroep en over mezelf. Zelfs men frans is erop vooruit aan het gaan.
Maar tegelijk zijn er ook moeilijke momenten en is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Zelfs al zijn we in het, volgens sommigen, vakantie land Congo ... . De kogels vliegen
je niet om de oren, maar het hoeven niet altijd spectaculaire dingen te zijn waardoor je je slecht voelt.
Gelukkig apprecieer je door de slechte momenten de goeie tien keer zo hard, en is het allemaal snel vergeten.
En kijk, de volgende vakantie kan alweer gepland worden :) Dutjes met Toon en Til, knuffelen met Gust en vrienden en familie terug zien. En dat al over een paar weken :)
Angola
Drie weken Kinshasa waren ruim voldoende. We zijn uitgeslapen en al terug moe van het drukke leven hier. Het deed deugd om even in de hoofdstad te zijn, in een huis met een propere keuken, een groot bed en een zwembad. Gremlins kijken op de projector met pizza geleverd aan huis tegen een schappelijke prijs (ahum), en de dag erna de restjes pizza als ontbijt. Om een nieuwe winkel te ontdekken en enkele hoofden te doen draaien door letterlijk kreten van blijdschap te maken als ik een winkel ontdek met buggles en paprikas en allemaal lekkere dingen van thuis. Precies alsof we de colruyt binnen zijn gestapt! Voelt een tikkel onwerkelijk, maar de realiteit was snel daar aan de kassa …. Amai, Kinshasa is ongelooflijk duur! Broccoli van 10 euro, iemand? Check :) gelukkig is mijn huisgenoot een uitstekende kok en heeft die ons de afgelopen weken voorzien van allemaal lekkere dingen zoals broccoli, bonen, kool, … tja hier lachen ze me ook uit met mijn voorkeur voor groenten :) maar om een of andere onverklaarbare reden mis ik wintergroenten heel erg!
Het was even aanpassen aan het leven hier, er zijn constant mensen die komen en gaan. De eerste dagen was ik stikkapot en een beetje emotioneel om alles verwerkt te krijgen. Maar tegelijkertijd voel je een druk om de vrolijke sociale actieve expat te zijn, terwijl ge het liefst met een zak chips en een film in bed kruipt. Maar na enkele dagen wennen is het leven hier zo slecht nog niet. Alleen het werk was niet echt mijn ding. Statistiek … ik heb nog nooit zo inefficiënt gewerkt. Mijn dagen waren 10% statistiek en 80% google (spullen kopen online voor als ik een dagje in Belgie passeer) en 10% op de klok kijken hoelaat het is. De tijd kan dan heel erg traag gaan :).
Gelukkig staat de volgende interventie klaar. Geen echte interventie gelijk in Bili, deze keer mag ik mee op evaluatie. De PUC heeft allemaal kleine antennes, kleine posten over het hele land die de situatie in de gaten houden. Als zij melding krijgen van mazelen of geweld of … dan sturen ze bericht naar Kinshasa en dan sturen wij een team naar daar voor de evaluatie. Dit is om te kijken hoe de situatie ter plekke is en of het nodig en nuttig zou zijn als we een interventie doen.
Morgenvroeg om 06.00 vertrek ik naar de grens met Angola, waar Congolese migranten in erbarmelijke omstandigheden leven. Ze zijn met geweld en verkrachtingen uit Angola gestuurd. Ze hebben hier
niets, slapen op straat, worden willekeurig in elkaar geslaan, geen eten, geen kleren, kinderen zonder ouders, … .
Er zijn 4 gezondheidsposten die we gaan bezoeken. Hier gaan we ten eerste kijken of er een nood is, en daarna een actieplan maken van hoe we het best een interventie kunnen plannen, de prise en
charge. Aangezien het grootste probleem seksueel geweld is, gaan we nu al een klein beetje medische zorgen aanbieden. Op die manier kunnen we mensen zien onder iet of wat neutrale omstandigheden en
in alle discretie vragen of ze geconfronteerd zijn met seksueel geweld. Aankomen en roepen, iedereen die verkracht is even hier komen, dat werkt niet zo goed natuurlijk. Klinkt cru, maar dat is de
realiteit.
Het is een hele interessante kans, op deze manier kan ik ook meemaken wat er aan een interventie vooraf gaat. Ik ga veel bijleren over de prise en charge van violence seksuele. Een andere omgeving andere natuur. En andere cultuur. 4 dagen in de auto (2000km ... ) met een klein Congolees team. 2 weken overleven op fou fou en pondu (niet om flauw te doen maar ehkes). De pot pindakaas staat al klaar :).
En daarna, als de auto het niet begeeft en er geen andere haren in de boter zijn, VAKANTIE :).
Een weekje Marrakesh met tussenstop in Bree. Het gaat maar heel erg kort zijn mijn bezoekje Bree dus dat reserveer ik voor familie.
Na de rust en de statistiek gaat het nu ineens snel gaan, volle bak werken voor de evaluatie en daarna vakantie, juli zal zo daar zijn!
Alors on dance!
De 1e interventie zit er voor mij al op, en dat hebben we gevierd!
Salut!
Met wat vertraging, nog eens een berichtje uit de brousse.
Het is nogal zwaar aan het worden, de tijd ontbrak me om te schrijven. Maar nu zijn we ineens twee maanden verder dus een update mag wel :)
Ik zit nog steeds in Bili, tussen de kindjes op pediatrie. We zijn ondertussen uitgebreid, van 1 gebouw naar 1 gebouw en 2 (nogal hete) tenten. Genoeg om me elke dag bezig te houden :)
Mijn dag begint om 6, en dan ben ik nog steeds bij de langslapers, met een emmerdouche en havermout. En dan steevast om 7 te voet naar het ziekenhuis. Dat te voet gaan blijft gesprekstof voor de rest van het team, die meestal met de Jeep gaan. Maar van en naar het ziekenhuis is de enige beweging en de enige keer buiten dat we kunnen dus dan ga ik echt niet in de Jeep zitten! Hoewel de chauffeurs soms medelijden met me hebben dat ik teveel stap en dan krijg ik het niet over men hart om ze af te wijzen.
De Jeep is trouwens multifunctioneel! De zijspiegels zijn, bij gebrek aan andere spiegels, handig voor als ik mijn frou moet bijknippen. Nog zo iets waar de chauffeurs erg bezorgd om zijn! Zomaar uit het niets kwam de ene me een spiegel brengen en de andere een schaar want ze hadden besloten dat het zo niet verder kon :)
Naast de kindjes die beter worden en mijn team dat vooruitgang boekt, word ik het meest blij van de kleine dingen onderweg naar het werk. De kindjes die Mdele roepen, sommige heb ik al ’tot ziens’ geleerd wat heel schattig is. Het is mangoseizoen dus ik geraak nergens zonder een plakkerig handje te moeten schudden :). De mevrouw van de beignets die altijd hallo roept, de mensen op het marktje die al beginnen te zoeken naar avocado’s als ze me zien komen :) De jongens van het winkeltje die een voorraad bier voor mij en Rein hebben ingeslaan. De man van het kleine kraampje die ons laat weten als er terug ’goeie’ koekjes zijn! De motards die perse met me mee willen wandelen zodat ik niet alleen hoef te stappen. En bonen, ik word heel gelukkig als we smiddags bonen krijgen!
En vakantie plannen :) dat doet ook goed! We zijn allemaal behoorlijk moe aan het worden. En ondertussen hebben ze al 5 keer mijn vertrekdatum veranderd, wat nogal frustrerend is want ge plant u ergens naar en dan veranderd het. Maar ik heb gezegd dat ik gene datum meer wil horen! Ik merk het wel als ze me naar het vliegveld brengen :) Het is te stom om te beginnen dromen van kaas en Indisch eten en mojito’s en dan te horen krijgen dat ge nog moet blijven.
Het is trouwens niet alleen mijn vertrekdatum die de hele tijd veranderd, ook mijn baas. Normaal gezien was de eerste tijdelijk en de tweede voor lang. Maar we zitten al aan nummer 4 in afwachting van nummer 5 die over een paar weken komt. En elke keer opnieuw lijken ze te vergeten wat de andere heeft gedaan of wat wij al hebben gedaan en veranderd alles nog maar eens. Wat niet helpt bij de vermoeidheid! Maar wat de groep wel hechter maakt, want we zijn koppig aant worden :) we doen gewoon wat wij denken dat het best is! Stomme bazen... . En gelukkig was er zaterdag een soiree destressee en hebben we de frustraties er eens goed vanaf gedanst met zen allen!
Maar goed, we zijn flexibel :) Zelfs de vakantieplannen is een werk! Eentje uit Congo, eentje uit Rwanda en eentje uit CAR in ongeveer dezelfde week op dezelfde plek krijgen is niet simpel :) Maar aangezien iedereen dezelfde verwachtingen had - alcohol en dansen- zijn we snel overeen gekomen :).
De 2 kindjes van de foto’s koester ik wel echt! Er zijn er veel die te laat komen, en dat blijft elke keer een harde dobber (nee klopt niet eh), maar die iniminie van 4 maand en 1,8! kg die een paar gram zwaarder naar huis kon. En het kleine mirakeltje die 3 seconden van dood in shock met uitdroging, bloedvergiftiging, bloedarmoede, laaaaage bloedsuiker, stuipen, ... binnenkwam. En die we, ondanks dat sommigen met me lachen omdat ik er niet van wilde horen dat ze ’toch zou sterven’, erdoor hebben gekregen en die vrolijk met een hanenkam (door het infuus) het ziekenhuis heeft verlaten. Verhalen zoals die van hen daar word ik nog warm en melig van vanbinnen en dat maakt de hele rompslomp weer goed!
Het teamleven is fijn en een uitdaging tegelijk, en goeie les om mezelf een beetje te beschermen van de vervelende expat te worden die alles al gezien en gedaan heeft. Het is wel verbazingwekkend gemakkelijk om te hard op te gaan in de kleine dingen aangezien u wereld ineens heel klein wordt. Gelukkig had ik een momentje van herkenning toen ik naar orange is the new black aant kijken was en probeer ik niet meer te flauw te doen :) Een beetje meer de filosofie van oma! Dan zeg ik tegen mezelf, ach kind, en dan gaat het weer :)
Maar onverwacht een projector opgestuurd krijgen en met het hele team intouchables kijken, rummicub spelen, mijn zus uithuwelijken aan een collega (sorry Marjan ge zijt gespot op mijn tas) maakt dat het wel een fijn leven is! En dat ik heel gelukkig ben dat ik hier kan zijn!
En we zijn vertrokken!
Mbonte nayo!
Welkom in het zwoele Congo, het groene hart van Afrika. Met onvoorstelbare rijkdommen en even grote noden.
Hier ga ik de komende 9 maanden verblijven en werken voor MSF. Ik ga niet zeggen - wie had dat nu gedacht - want het zat er al even aan te komen, maar ik vind het zelf wel nog heel cool dat ik deel mag uitmaken van deze organisatie :) .
Enkele weken is het begonnen, op cursus met een deel enthousiaste startende expats in Brussel. Allemaal even gelukkig om die witte jeep eens eindelijk van dichtbij te zien! En nu zit ik jullie een berichtje te schrijven vanuit de brousse met al een inimini afkeer van de jeep waarmee ik enkele dagen geleden 5h de hobbelige wegen van DRC heb doorkuist, autoziek van het 1e kwartier tot het laatste... .
Het project waar ik in werk is de PUC, Pool d’Urgence Congo. De gezondheidszorg is hier nogal beperkt, waardoor de mensen vaak geconfronteerd worden met epidemies (mazelen, cholera, ... ). Daarnaast zijn er gebieden met onrust waardoor mensen hun huis moeten verlaten en in moeilijke omstandigheden terecht komen. Op dit niveau proberen wij te helpen, gaan waar nodig is! Naar de epidemie, de ontheemde mensen, de noodgebieden.
We vertrekken vanuit Kinshasa waar ik vorige week goed ben aangekomen. Maar waar ik vooral stond te popelen om naar de brousse te vertrekken! Eerlijk is eerlijk, het is een fijn gevoel te weten dat we tussen de missies door naar Kinshasa kunnen gaan om eens goed te douchen, in een bed te kunnen slapen, en de drukte van ons af te dansen.
Mijn 1e interventie is hier in Bili. Door de onrust in CAR steken er veel mensen de rivier over, met de nodige risico’s. Er zijn al ongelooflijk veel vluchtekingen hier, verspreid over een nogal groot gebied. Er is hier niet veel, dus met extra mensen is er niet genoeg voedsel, huisvesting, ... . Een hard leven.
Mijn rol is in het ziekenhuis, een 50km verderop. Het ziekenhuis was er slechter aantoe dan degene die ik in Uganda heb gezien. Wij gaan proberen dit te ondersteunen zodat er kwaliteitsvolle zorg geleverd kan worden aan alle mensen die het nodig hebben. De eerste dagen waren om te leren, vanaf nu begint het echte werk!
Er is al veel gebeurd, maar er valt nog genoeg te doen :) Ik ben blij dat ik me weer met pediatrie mag bezighouden! Het is de bedoeling dat ik deze afdeling, samen met malnutritie en de statistiek van het ziekenhuis onder mijn, voorlopig nog volop lerende, vleugel neem. Dus in plaats van zondagnamiddag te rusten is het even mijn gedachten ordenen en studeren en bedenken hoe we het gaan organiseren, opleiding geven, ... . Gelukkig ben ik deel van een team met veel ervaring en kennis en helpen ze mij erg goed.
Er zijn in die paar dagen/weken alweer veel dingen gebeurd die me bij gaan blijven, vooral leuke dingen. Ik zal misschien een paar patientjes voorstellen om met goede verhalen van start te gaan.
De eerste dag was er een patientje met brandwonden, ik hield mijn hart al vast. Josephine, het kleine meisje dat ik verloren ben in Uganda, was er minder erg aan toe. Plots stond ik in het 'OK' (de aanhalingstekens zijn nodig want het is zowiezo meer basic dan je je aan het inbeelden bent) de wonde te debrideren... . Zachte handen maken vuile wondes, maar dit was toch echt even op mijn tanden bijten! Gelukkig zien we de wonde bij elke verbandwissel verbeteren en doet het kindje het voorlopig supergoed!
Dan was er nog een ondervoedde, koppige knaap. Hij wilde maar niet etenen was erg slecht aan het worden. Dan liep er op de koop toe nog iets mis met de transfusie waardoor ik dacht dat dit voor hem de druppel was. Maar wonder boven wonder heeft hij zich herpakt. We waren zo blij toen we enkele dagen geleden op de afdeling binnen kwamen en hij heel trots een fluitje had gevonden en goed van zich heeft laten horen.
En dan ons laatste succesverhaal is eentje van Rein en mij. Convulsies die we niet gestopt kregen, het kindje kreeg haar speeksel niet weg en het aspiratiemachine is manueel ... . Twee uur liggen puffen en zweten en reanimeren. En het is al best warm hier op de evenaar! Ze is een tijdje helemaal weg geweest, net zoals onze hoop. Maar ook de deze heeft er zich door gesparteld en nu mag ze morgen al naar huis!
Op de stomme, frustrerende momenten die we ook vaak genoeg beleven denken we maar aan degene die we hebben kunnen helpen!
Het is druk, lange dagen, weinig rust. Dus vergeef me als ik niet veel laat weten. Maar het gaat goed en ik geniet!
Welkom!
Hoi!
Wat lief dat je mijn omzwervingen weer wilt meevolgen!
Zoals jullie weten ben ik sinds kort aan het werk bij artsen zonder grenzen/MSF. Daardoor ga ik een beetje voorzichtiger moeten zijn in het vertellen van mijn verhaal. MSF staat immers voor neutraliteit, onpartijdigheid en onafhankelijkheid. We zijn werkzaam in gebieden waar de politiek anders is als thuis, mogelijks zijn er conflicten, .... . Het is niet mijn bedoeling om getuigenissen hierover te doen. Deze blog is om jullie te laten weten hoe het met me gaat, wat we doen, ... kortom jullie een beetje laten meeproeven van het reilen en zeilen in DCR.
Veel leesplezier!