Mbonte nayo!

Welkom in het zwoele Congo, het groene hart van Afrika. Met onvoorstelbare rijkdommen en even grote noden.

Hier ga ik de komende 9 maanden verblijven en werken voor MSF. Ik ga niet zeggen - wie had dat nu gedacht - want het zat er al even aan te komen, maar ik vind het zelf wel nog heel cool dat ik deel mag uitmaken van deze organisatie :) .

Enkele weken is het begonnen, op cursus met een deel enthousiaste startende expats in Brussel. Allemaal even gelukkig om die witte jeep eens eindelijk van dichtbij te zien! En nu zit ik jullie een berichtje te schrijven vanuit de brousse met al een inimini afkeer van de jeep waarmee ik enkele dagen geleden 5h de hobbelige wegen van DRC heb doorkuist, autoziek van het 1e kwartier tot het laatste... .

Het project waar ik in werk is de PUC, Pool d’Urgence Congo. De gezondheidszorg is hier nogal beperkt, waardoor de mensen vaak geconfronteerd worden met epidemies (mazelen, cholera, ... ). Daarnaast zijn er gebieden met onrust waardoor mensen hun huis moeten verlaten en in moeilijke omstandigheden terecht komen. Op dit niveau proberen wij te helpen, gaan waar nodig is! Naar de epidemie, de ontheemde mensen, de noodgebieden.

We vertrekken vanuit Kinshasa waar ik vorige week goed ben aangekomen. Maar waar ik vooral stond te popelen om naar de brousse te vertrekken! Eerlijk is eerlijk, het is een fijn gevoel te weten dat we tussen de missies door naar Kinshasa kunnen gaan om eens goed te douchen, in een bed te kunnen slapen, en de drukte van ons af te dansen.

Mijn 1e interventie is hier in Bili. Door de onrust in CAR steken er veel mensen de rivier over, met de nodige risico’s. Er zijn al ongelooflijk veel vluchtekingen hier, verspreid over een nogal groot gebied. Er is hier niet veel, dus met extra mensen is er niet genoeg voedsel, huisvesting, ... . Een hard leven.

Mijn rol is in het ziekenhuis, een 50km verderop. Het ziekenhuis was er slechter aantoe dan degene die ik in Uganda heb gezien. Wij gaan proberen dit te ondersteunen zodat er kwaliteitsvolle zorg geleverd kan worden aan alle mensen die het nodig hebben. De eerste dagen waren om te leren, vanaf nu begint het echte werk!

Er is al veel gebeurd, maar er valt nog genoeg te doen :) Ik ben blij dat ik me weer met pediatrie mag bezighouden! Het is de bedoeling dat ik deze afdeling, samen met malnutritie en de statistiek van het ziekenhuis onder mijn, voorlopig nog volop lerende, vleugel neem. Dus in plaats van zondagnamiddag te rusten is het even mijn gedachten ordenen en studeren en bedenken hoe we het gaan organiseren, opleiding geven, ... . Gelukkig ben ik deel van een team met veel ervaring en kennis en helpen ze mij erg goed.

Er zijn in die paar dagen/weken alweer veel dingen gebeurd die me bij gaan blijven, vooral leuke dingen. Ik zal misschien een paar patientjes voorstellen om met goede verhalen van start te gaan.

De eerste dag was er een patientje met brandwonden, ik hield mijn hart al vast. Josephine, het kleine meisje dat ik verloren ben in Uganda, was er minder erg aan toe. Plots stond ik in het 'OK' (de aanhalingstekens zijn nodig want het is zowiezo meer basic dan je je aan het inbeelden bent) de wonde te debrideren... . Zachte handen maken vuile wondes, maar dit was toch echt even op mijn tanden bijten! Gelukkig zien we de wonde bij elke verbandwissel verbeteren en doet het kindje het voorlopig supergoed!

Dan was er nog een ondervoedde, koppige knaap. Hij wilde maar niet etenen was erg slecht aan het worden. Dan liep er op de koop toe nog iets mis met de transfusie waardoor ik dacht dat dit voor hem de druppel was. Maar wonder boven wonder heeft hij zich herpakt. We waren zo blij toen we enkele dagen geleden op de afdeling binnen kwamen en hij heel trots een fluitje had gevonden en goed van zich heeft laten horen.

En dan ons laatste succesverhaal is eentje van Rein en mij. Convulsies die we niet gestopt kregen, het kindje kreeg haar speeksel niet weg en het aspiratiemachine is manueel ... . Twee uur liggen puffen en zweten en reanimeren. En het is al best warm hier op de evenaar! Ze is een tijdje helemaal weg geweest, net zoals onze hoop. Maar ook de deze heeft er zich door gesparteld en nu mag ze morgen al naar huis!

Op de stomme, frustrerende momenten die we ook vaak genoeg beleven denken we maar aan degene die we hebben kunnen helpen!

Het is druk, lange dagen, weinig rust. Dus vergeef me als ik niet veel laat weten. Maar het gaat goed en ik geniet!