Drie weken Kinshasa waren ruim voldoende. We zijn uitgeslapen en al terug moe van het drukke leven hier. Het deed deugd om even in de hoofdstad te zijn, in een huis met een propere keuken, een groot bed en een zwembad. Gremlins kijken op de projector met pizza geleverd aan huis tegen een schappelijke prijs (ahum), en de dag erna de restjes pizza als ontbijt. Om een nieuwe winkel te ontdekken en enkele hoofden te doen draaien door letterlijk kreten van blijdschap te maken als ik een winkel ontdek met buggles en paprikas en allemaal lekkere dingen van thuis. Precies alsof we de colruyt binnen zijn gestapt! Voelt een tikkel onwerkelijk, maar de realiteit was snel daar aan de kassa …. Amai, Kinshasa is ongelooflijk duur! Broccoli van 10 euro, iemand? Check :) gelukkig is mijn huisgenoot een uitstekende kok en heeft die ons de afgelopen weken voorzien van allemaal lekkere dingen zoals broccoli, bonen, kool, … tja hier lachen ze me ook uit met mijn voorkeur voor groenten :) maar om een of andere onverklaarbare reden mis ik wintergroenten heel erg!

Het was even aanpassen aan het leven hier, er zijn constant mensen die komen en gaan. De eerste dagen was ik stikkapot en een beetje emotioneel om alles verwerkt te krijgen. Maar tegelijkertijd voel je een druk om de vrolijke sociale actieve expat te zijn, terwijl ge het liefst met een zak chips en een film in bed kruipt. Maar na enkele dagen wennen is het leven hier zo slecht nog niet. Alleen het werk was niet echt mijn ding. Statistiek … ik heb nog nooit zo inefficiënt gewerkt. Mijn dagen waren 10% statistiek en 80% google (spullen kopen online voor als ik een dagje in Belgie passeer) en 10% op de klok kijken hoelaat het is. De tijd kan dan heel erg traag gaan :).

Gelukkig staat de volgende interventie klaar. Geen echte interventie gelijk in Bili, deze keer mag ik mee op evaluatie. De PUC heeft allemaal kleine antennes, kleine posten over het hele land die de situatie in de gaten houden. Als zij melding krijgen van mazelen of geweld of … dan sturen ze bericht naar Kinshasa en dan sturen wij een team naar daar voor de evaluatie. Dit is om te kijken hoe de situatie ter plekke is en of het nodig en nuttig zou zijn als we een interventie doen.

Morgenvroeg om 06.00 vertrek ik naar de grens met Angola, waar Congolese migranten in erbarmelijke omstandigheden leven. Ze zijn met geweld en verkrachtingen uit Angola gestuurd. Ze hebben hier niets, slapen op straat, worden willekeurig in elkaar geslaan, geen eten, geen kleren, kinderen zonder ouders, … .
Er zijn 4 gezondheidsposten die we gaan bezoeken. Hier gaan we ten eerste kijken of er een nood is, en daarna een actieplan maken van hoe we het best een interventie kunnen plannen, de prise en charge. Aangezien het grootste probleem seksueel geweld is, gaan we nu al een klein beetje medische zorgen aanbieden. Op die manier kunnen we mensen zien onder iet of wat neutrale omstandigheden en in alle discretie vragen of ze geconfronteerd zijn met seksueel geweld. Aankomen en roepen, iedereen die verkracht is even hier komen, dat werkt niet zo goed natuurlijk. Klinkt cru, maar dat is de realiteit.

Het is een hele interessante kans, op deze manier kan ik ook meemaken wat er aan een interventie vooraf gaat. Ik ga veel bijleren over de prise en charge van violence seksuele. Een andere omgeving andere natuur. En andere cultuur. 4 dagen in de auto (2000km ... ) met een klein Congolees team. 2 weken overleven op fou fou en pondu (niet om flauw te doen maar ehkes). De pot pindakaas staat al klaar :).

En daarna, als de auto het niet begeeft en er geen andere haren in de boter zijn, VAKANTIE :).
Een weekje Marrakesh met tussenstop in Bree. Het gaat maar heel erg kort zijn mijn bezoekje Bree dus dat reserveer ik voor familie.

Na de rust en de statistiek gaat het nu ineens snel gaan, volle bak werken voor de evaluatie en daarna vakantie, juli zal zo daar zijn!