Het is best saai zo vastzitten, maar als mama Cecile, de supervisor van onze evaluatie als een echt mama over je waakt dan kan je ook nog eens geen kant uit.
Je mag niet alleen wandelen, je mag nergens alleen staan, je mag zelfs niet alleen de straat over om een banaan te kopen. Dat op zich was al een tikkel vervelend. Maar als er dan een meute ontstaat omdat de dronken rode kruis meneer ruzie krijgt met de politie juist toevallig als die met u aan het babbelen was dan is ineens alles verboden en zit je vast op je kamer ... . Een uitstekende manier om een supereffectieve techniek te ontwikkelen in de voortdurende kakkerlak jacht. Gelukkig dat Star Wars genoeg films telt :)

Helaas bleek er niet zoveel te doen. De migranten worden in Angola hardhandig opgepakt, als sardienen in een ton in de gevangenis gestoken tot er genoeg zijn om een camion te vullen, gedropt aan de grens met DRC, brengen de nacht door in een kerk en keren de volgende dag weer terug want hun kinderen zijn in huis achter gebleven ... . Iedereen was geslaan, de meeste vrouwen verkracht. Maar als de mensen in beweging zijn sta je een beetje machteloos en konden we buiten de locale structuren te ondersteunen helaas niet veel doen.

De reis terug was super! Er stond een piepklein vliegtuigje klaar. Na de olie te verversen en de spelende kinderen van de landingsbaan te sturen zijn we vertrokken. We hebben onder het wolkendek gevlogen, precies gelijk een natuurdocu. Het stuur voor me, met een piloten koptelefoon en al. De piloot was gelukkig geduldig genoeg om mijn 100 vragen over neerstorten te beantwoorden :).

Daarna tijd voor vakantie! Aan de luchthaven werd ik opgewacht door Toon en Matilda, dat was heerlijk! En nu zijn zij ook in 'Afrika' (of te wel zaventem) geweest, de juffrouw zal soms wel raar opkijken.
Dankzij Gust zijn uitstekende timing was ik juist op tijd thuis om een nieuw neefje te verwelkomen! Het was een blitsbezoekje, maar het heeft me deugd gedaan.

Daarna weeral de vlieger op richting Marrakech! Daar stonden al 2 MSF collega's op me te wachten. Een paar dagen slapen, eten, lachen, nietsen en vooral no-judgment. We hebben gewoon gedaan waar we goesting in hadden en daar kwamen we alle drie wonderbaarlijk goed in overeen.

Terug in Kinshasa ging het allemaal weer snel, ik ben er maar een dag of drie geweest en dan ben ik op evaluatie vertrokken naar L'Oso. Een dorpje in het oosten op de grens tussen twee provincies. Waar de Simba's (rebellen) in de bossen zitten en een brug staat met een gat in van de bom die ten tijde van de oorlog tussen Mobutu en Kabila is gevallen.
Er was een melding van cholera, dus was het aan ons om uit te pluizen of dat echt zo was, stalen af te nemen en al een stukje ondersteuning te geven. We hebben een klein cholera behandelings unit opgezet, medicatie en materiaal gegeven en natuurlijk ook de opleiding en informatie die erbij hoort.

De afgelopen maanden heb ik dan toch al een heel stuk van Congo gezien, de evenaar in het Noorden, de diamanten zoekers in het Zuiden en de gold diggers in het Oosten.
Het was de meest Afrikaanse interventie tot nu toe; het was om te beginnen de mooiste plek die ik tot nu toe in Congo heb gezien met groene bergen gesluierd in de mist, maar er waren ook mieren in de thee, kakkerlakken en ratten op mijn kamer, we moesten over de open riool springen om tot een bijna volle latrine te geraken, douchen in een half open houten hokje wat strategisch en lekker ruikend boven diezelfde riool geplaatst is en als kers op de taart heeft het hele team voedselvergiftiging gehad!

De nachtrust werd verstoord door snurkende mannen, misvieringen tot in het putteke van de nacht en hele luide geiten om 4h 's morgens. Maar aangezien ik de enige was die wakker werd van het gemekker was het tijd om de lariam te stoppen :). Ze vragen nog steeds of ik geiten hoor :).

En hoewel ik van die laatste missie de grappigste verhalen, de mooiste foto's en het meest bijgeleerd heb. Was het tegelijk ook de missie met de moeilijkste momenten.

Per toeval heb ik steeds in een ander team gezeten, de laatste twee maanden ook als enige expat. In Kinshasa wisselen de mensen de hele tijd. Kortom het is moeilijk om iets op te bouwen, alles en iedereen veranderd de hele tijd. Alle mensen zijn heel vriendelijk maar alles blijft oppervlakkig. Waardoor ik die laatste week me 's avonds slecht en best eenzaam voelde. En als de Congolese mannen het gevoel hebben dat ze een vrije kaart krijgen omdat je de enige vrouw bent in het gezelschap wordt het helemaal moeilijk. Het grappige is er dan wel vanaf als ze 's nachts bellen om te vragen of ik nog steeds geen companie nodig heb, en als ze blijven handjes vastpakken en bepotelen ook al heb je 20 keer gezegd dat nee wel degelijk nee is en al dat gefriemel niet geapprecieerd wordt.
Kakkerlakken zijn sowieso al niet het meest aangename gezelschap, maar als je's avonds liever naar hen gaat dan bij het team te zitten dan is de pret er snel vanaf ... .

Ik was dan ook heel blij om terug naar Kinshasa te kunnen deze keer, maar wegens wat jongens perikelen met de onpeilbare mannelijke expat populatie viel dat ook even tegen. Gelukkig was er op een tussenstop onderweg naar Kinshasa wifi en heb ik kunnen skypen en zelfs een avondje op de Herenstraat doorgebracht, zij het virtueel.

Het eerste wat ik in Kinshasa gedaan heb is mijn hart gelucht bij een vrouwelijke collega. Die gelukkig bevestigde dat ik reden had om lastig te zijn op de Congolese mannen. En zoveel mogelijk afleiding gezocht, zoals een pintje drinken, een festival doen en een boottocht op de Congo rivier. De boottocht was heel Congolees, met paspoort problemen, boten die stuk gingen, varen door de grimmige stukjes van de haven. We waren op een moment het aantal "bruine ronddrijvende dingen" aan het tellen ... . Maar op de zandbank hebben we kunnen uitwaaien, onbeschaamd de ganse dag door chips gegeten, wandelen en zelfs een BBQ gedaan.

Gesterkt door mijn collega die het met me eens is maak ik een actieplan in mijn hoofd, ik ga dit en dat en zus en zo met men baas bespreken. Helaas mijn baas is een mannelijke Congolees dus die vond dat vooral grappig om te horen.

Bleh.

Tijd dan maar om voor men eigen mentale gezondheid te zorgen. Een pot choco, een zak chips, goed veel kaas. Gaan lopen in de ambasade wijk. En waar ik heel blij mee ben, een piano gevonden :) Mental health restored!
Ik kan al veel coole verhalen vertellen, sjieke foto's laten zien. Ik ben enorm veel aan het bij leren over het beroep en over mezelf. Zelfs men frans is erop vooruit aan het gaan. Maar tegelijk zijn er ook moeilijke momenten en is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Zelfs al zijn we in het, volgens sommigen, vakantie land Congo ... . De kogels vliegen je niet om de oren, maar het hoeven niet altijd spectaculaire dingen te zijn waardoor je je slecht voelt.
Gelukkig apprecieer je door de slechte momenten de goeie tien keer zo hard, en is het allemaal snel vergeten.

En kijk, de volgende vakantie kan alweer gepland worden :) Dutjes met Toon en Til, knuffelen met Gust en vrienden en familie terug zien. En dat al over een paar weken :)